CZAS NAGRÓD I UZNANIA
W 1898 roku Nowowiejski otrzymał I nagrodę w konkursie kompozytorskim w Londynie zorganizowanym przez pismo „The British Musician” za marsz Pod sztandarem pokoju. Był to początek międzynarodowych sukcesów artysty.
W 1902 roku Feliks Nowowiejski otrzymał nagrodę im. Giacomo Meyerbeera za oratorium Powrót Syna Marnotrawnego i Uwerturę romantyczną. Nagroda, przyznawana najzdolniejszym studentom kompozycji, nakładała na laureata obowiązek odbycia podróży artystycznej oraz nadsyłania nowych kompozycji.
We wrześniu 1902 roku młody artysta wyruszył w drogę – Niemcy, Włochy, Francja, Belgia, Czechy i Austria. Odwiedził najważniejsze europejskie centra muzyczne – Paryż, Rzym, Brukselę, Monachium, Lipsk, Wiedeń i Pragę, co umożliwiło mu kontakt z wybitnymi kompozytorami. Podróż poszerzył o wizytę u brata Rudolfa, przebywającego wówczas w Kartaginie w Afryce Północnej.
Feliks Nowowiejski skomponował w tym czasie poematy symfoniczne Beatrycze oraz Nina i Pergolesi.
W 1903 roku za uwerturę orkiestrową Swaty polskie zdobył I nagrodę im. L. van Beethovena w Bonn, ufundowaną przez Ignacego Jana Paderewskiego.
W 1904 roku Feliks Nowowiejski po raz drugi zdobył nagrodę im. Giacomo Meyerbeera, za Symfonię a-moll i Symfonię h-moll. Tym razem artysta fundusze przeznaczył na dalszą naukę w Szkole Mistrzów pod kierunkiem Maxa Brucha. Studiował kompozycję, dyrygenturę i grę na organach.
W 1905 roku artysta skomponował oratorium Znalezienie św. Krzyża
W 1906 roku otrzymał dyplom Szkoły Mistrzów wydziału Akademickiej Wyższej Szkoły Muzycznej przy Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie.
W 1907 roku otrzymał kolejne nagrody I nagrodę w konkursie kompozytorskim w Chicago za kantatę Piotr Skarga na chór, orkiestrę i organy oraz I nagrodę w konkursie kompozytorskim „Echo” we Lwowie za kantatę Żałobny pochód Kościuszki na Wawel na chór a cappella.
