Feliks Nowowiejski wybitny polski kompozytor, dyrygent, pedagog i wirtuoz organów, Wielkopolanin z wyboru.
Urodził się 7 lutego 1877 r. w Wartemborku (dzisiejszym Barczewie) na Warmii.
Ukończył prowadzoną przez jezuitów szkołę muzyczną w Świętej Lipce, studiował w Ratyzbonie i Berlinie.
W latach 1909-1914 był dyrektorem artystycznym Towarzystwa Muzycznego w Krakowie.
W 1919 r., już jako uznany kompozytor, na stałe osiedlił się w Poznaniu. W stolicy Wielkopolski znalazł atmosferę sprzyjającą rozwojowi działalności artystycznej. W latach 1920-1927 był wykładowcą w Konserwatorium Poznańskim; dyrygował Miejską Orkiestrą Symfoniczną i poznańskimi chórami, grał na organach.
Występował w wielu miastach Polski i Europy, a jego recitale w salach koncertowych i kościołach cieszyły się wielkim zainteresowaniem i były regularnie transmitowane przez Rozgłośnię Poznańską.
Działał w Wielkopolskim Związku Kół Śpiewackich, był członkiem komisji artystycznych i jurorem konkursów oraz zjazdów śpiewaczych.
Spuścizna kompozytorska Nowowiejskiego jest niezwykle bogata i różnorodna. Obejmuje niemal wszystkie gatunki muzyczne: oratoria, kantaty, symfonie, opery, balety, msze, koncerty smyczkowe, koncerty organowe, motety i lirykę wokalną. Do jego najbardziej znanych dzieł należą: oratoria Quo vadis? i Znalezienie św. Krzyża, opera Legenda Bałtyku, marsz Pod Sztandarem Pokoju oraz pieśni Rota i Ojczyzna, Psalm 136 (Jeruzalem).
Wielopłaszczyznowa działalność Feliksa Nowowiejskiego nie pozostała niezauważona – był laureatem Państwowej Nagrody Muzycznej (1935), piastował godność Szambelana Papieskiego (1935), odznaczono go Krzyżem Komandorskim Orderu „Polonia Restituta” (1936). W uznaniu dla jego twórczości organowej nadano mu tytuł honorowego członka The Organ Music Society w Londynie (1931).
Zmarł w Poznaniu w 1946 r., jego pogrzeb stał się wielką, narodową manifestacją. Pochowano go w Krypcie Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu św. Wojciecha.
 biogram długi www.docx | 35 kB |
| biogram krótki www.docx | 14 kB |
