1877Feliks Nowowiejski urodził się 7 lutego w Wartemborku (dzisiejszym Barczewie), na terenie zaboru pruskiego. Przychodzi na świat jako piąte dziecko Katarzyny z domu Falk i Franciszka Nowowiejskich. Katarzyna pochodziła z polskiej wsi Butryny (ledwie rozumiała po niemiecku). Ojciec Franciszek, od pokoleń związany z Wartemborkiem, z zawodu był krawcem. |  
|
1883Feliks rozpoczyna regularną naukę w szkole elementarnej (Elementarschule) w Wartemborku. | 
|
1887-1893Rodzice zapisują chłopca do szkoły muzycznej w Świętej Lipce na Mazurach, gdzie uczy się śpiewu, gry na organach, skrzypcach, fortepianie, waltorni i wiolonczeli oraz zapoznaje się z tajnikami harmonii. Podczas uroczystości kościelnych w świętolipskim klasztorze często koncertuje i improwizuje na organach. Stopniem opanowania gry na tym instrumencie wyróżnia się spośród innych uczniów. Archaiczne melodie i teksty polskich pieśni pobożnych, które śpiewali pielgrzymujący do Świętej Lipki, głęboko zapadają mu w pamięć; nawiązania do nich odnajdujemy w późniejszej twórczości Nowowiejskiego. | 
|
1893-1898W 1893 roku Feliks opuszcza szkołę w Świętej Lipce i zamieszkuje z ojcem w Olsztynie. Zaciąga się do orkiestry Wschodniopruskiego Pułku Grenadierów, w której gra na różnych instrumentach (m.in. na wiolonczeli). Obiecujący muzyk i kompozytor, występując również w zespołach amatorskich podczas prywatnych uroczystości, zdobywa rozgłos wśród społeczności lokalnej. W Olsztynie powstaje, dziś nieznana, młodzieńcza symfonia. | 
|
1898Udaje się do Konserwatorium Sterna w Berlinie na półroczne studia. 1 kwietnia podejmuje naukę gry na organach, pod kierunkiem królewskiego dyrektora muzyki Ottona Dienela. Uczęszcza również na zajęcia z teorii, kontrapunktu, kompozycji, chorału gregoriańskiego. Śpiewa w chórze kościelnym, występuje publicznie, prezentując muzykę organową (na największych organach w Berlinie) i swoje kompozycje orkiestrowe. Kieruje chórem Sióstr Miłosierdzia w szpitalu św. Jadwigi. Wysyła swój utwór – marsz Pod sztandarem pokoju – na konkurs kompozytorski do Londynu. Zdobywa I nagrodę, co początkującemu kompozytorowi otwiera drogę do międzynarodowej kariery. | 

|
1898-1900Po powrocie do Olsztyna, dzięki poparciu dziekana olsztyńskiego ks. Józefa Teschnera, otrzymuje stanowisko organisty w kościele św. Jakuba. Pracę rozpoczyna 1 października 1898 roku. Jednak wkrótce składa podanie do biskupa Andrzeja Thiela o przyznanie stypendium na dalsze studia. |  |
1900Podejmuje trzymiesięczny kurs (od 15 stycznia do 16 kwietnia) w Szkole Muzyki Kościelnej w Ratyzbonie w celu pogłębienia wiedzy w zakresie musica sacra. Po ukończeniu kursu powraca do Olsztyna, gdzie natychmiast rozpoczyna przygotowania do kolejnych studiów. |  |
W kwietniu zostaje przyjęty do Szkoły Mistrzów wydziału Akademickiej Wyższej Szkoły Muzycznej przy Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie; kompozycji uczy się u Maxa Brucha. 1 października oficjalnie kończy pracę organisty w kościele św. Jakuba. |  |
1901Równoległe uzupełnia wiedzę w zakresie literatury, muzykologii i estetyki na Uniwersytecie im. Fryderyka Wilhelma w Berlinie. |  |
19024 marca otrzymuje Nagrodę im. G. Meyerbeera za oratorium Powrót Syna Marnotrawnego i Uwerturę romantyczną. Nagroda, przyznawana najzdolniejszym studentom kompozycji, nakłada na laureata obowiązek odbycia podróży artystycznej oraz dwukrotnego nadesłania nowych kompozycji. | 

|
Przerywa studia na Uniwersytecie im. Fryderyka Wilhelma. We wrześniu rozpoczyna dwuletnią podróż artystyczną do Austrii, Belgii, Czech, Francji, Niemiec i Włoch. Pobyt w najważniejszych europejskich ośrodkach muzycznych umożliwia młodemu artyście kontakty z wybitnymi ówczesnymi kompozytorami, m.in. z G. Mahlerem, C. Saint-Saënsem, P. Mascagnim, R. Leoncavallem i L. Perosim. Powstają poematy symfoniczne Beatrycze i Nina. |  |
1903I nagroda im. L. van Beethovena w Bonn za uwerturę orkiestrową Swaty polskie. (Nagrodę ufundował I. J. Paderewski.) Komponuje w Rzymie oratorium Quo vadis? Nawiązuje kontakt z muzykami w Polsce: z Emilem Młynarskim i Aleksandrem Rajchmanem. Odwiedza brata Rudolfa w Kartaginie w Afryce Północnej. | 

|
1904W maju otrzymuje nagrodę im. G. Meyerbeera po raz drugi, za Symfonię a-moll i Symfonię h-moll. Tym razem przeznacza ją na dalsze studia w Szkole Mistrzów. Powraca na studia do Brucha, u którego kontynuuje naukę do 1906 roku. Przez te lata poznaje tajniki rzemiosła kompozytorskiego, gry na organach oraz sztuki dyrygenckiej. Kontakty z artystami, dziełami sztuki i muzyką innych autorów wzbogacają wyobraźnię twórczą kompozytora. | |
1905Pierwszy ważniejszy koncert kompozytorski we Frankfurcie nad Menem. Powstaje oratorium Znalezienie św. Krzyża. Nawiązuje bliższe kontakty z mieszkającymi w Berlinie Polakami. |  |
1906Otrzymuje dyplom Szkoły Mistrzów wydziału Akademickiej Wyższej Szkoły Muzycznej przy Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Wszystkie wolne chwile poświęca organizowaniu i prowadzeniu polskich chórów. Komponuje pieśni patriotyczne i religijne dla zespołów emigracyjnych. Pierwsze występy Nowowiejskiego na ziemiach polskich – we Lwowie i w Warszawie. Na debiut lwowski składają się Symfonia h-moll, wykonana pod dyrekcją kompozytora, i Znalezienie Św. Krzyża pod kierunkiem Mieczysława Sołtysa. Podczas kompozytorskiego koncertu symfonicznego w Filharmonii Warszawskiej prezentuje: Symfonię h-moll, uwerturę Swaty Polskie, poemat Nina, fragmenty opery Busola (Kompas) oraz pieśni chóralne. |  |
1907Prawykonanie Quo vadis? w Usti nad Łabą. I nagroda w konkursie kompozytorskim w Chicago za kantatę Piotr Skarga na chór, orkiestrę i organy oraz I nagroda w konkursie kompozytorskim „Echa” we Lwowie za kantatę Żałobny pochód Kościuszki na Wawel na chór a cappella. Regularnie koncertuje. |  |
1909Zasiada w jury na piątym zjeździe XII Okręgu (brandenburskiego) Związku Kół Śpiewaczych w Berlinie (27 kwietnia). Staje do konkursu na stanowisko dyrektora artystycznego Towarzystwa Muzycznego w Krakowie. We wrześniu obejmuje stanowisko i odtąd jest odpowiedzialny za organizację życia koncertowego i wytyczanie profilu repertuarowego. Prowadzi stałe koncerty symfoniczne: obok repertuaru tradycyjnego popularyzuje kompozycje powstające współcześnie, ze szczególnym uwzględnieniem muzyki polskiej. Równolegle z pracą w Towarzystwie występuje jako dyrygent, organista oraz wykonawca własnych utworów za granicą. Udziela się jako pedagog organizuje prywatny kurs nauczania teorii i praktyki muzycznej. Ogromny sukces Quo vadis? w amsterdamskim Concertgebouw pod dyrekcją J. Schoonderbeeka (w październiku) i kompozytora (w grudniu) daje początek licznym realizacjom europejskim tego utworu. |  |
1910Komponując Rotę do tekstu M. Konopnickiej (pierwotny tytuł: Hasło), włącza się w obchody 500-lecia zwycięstwa pod Grunwaldem i uczestniczy w uroczystym odsłonięciu pomnika Władysława Jagiełły (15 lipca), ufundowanego przez Ignacego Jana Paderewskiego. Pomimo trudności stwarzanych przez policję pruską organizuje zjazd polskich chórów, które wspólnie wykonują Rotę pod Pomnikiem Grunwaldzkim. Pieśń staje się niebawem jednym z najpotężniejszych polskich śpiewów patriotycznych. I nagroda w konkursie zorganizowanym w stulecie urodzin Chopina we Lwowie za pieśń Zgasły już. |  
|
1911Ślub z Elżbietą Mironiuk, uczennicą krakowskiego konserwatorium, pianistką. Narodziny pierwszego syna – Feliksa Marii. | 

|
I nagroda w Arras (Francja) za drobne utwory organowe. Pierwszy kontakt z polskim morzem – pobyt w Krynicy Morskiej. Od tej pory literatura muzyczna zyskuje w Nowowiejskim piewcę morza i ziem pomorskich. Jedna z najpopularniejszych oper polskich Legenda Bałtyku należała do ulubionych utworów kompozytora. Latem (od maja do sierpnia) prowadzi koncerty w Dolinie Szwajcarskiej, popularnym miejscu wypoczynku warszawiaków. |  |
1912Dyryguje Quo vadis? w nowojorskiej Carnegie Hall. Po tym wykonaniu nazwisko kompozytora pojawia się na afiszach koncertowych wielkich miast amerykańskich. Narodziny córki Wandy. | 

|
1913Oratorium Znalezienie św. Krzyża wydrukowane w Lipsku. Brak oparcia w środowisku muzyków polskich sprawia, że Nowowiejski zwraca się ku Berlinowi w poszukiwaniu warunków swobodnego rozwoju działań kompozytorskich. |  |
1914Ustępuje ze stanowiska dyrektora Towarzystwa Muzycznego w Krakowie – 4 kwietnia daje koncert pożegnalny. Wyjazd do Berlina w celu – jak oficjalnie ogłosił – podjęcia pracy w Konserwatorium Klindwortha i Scharwenki na stanowisku profesora kompozycji. Wybuch I wojny światowej uniemożliwia realizację planów zawodowych, a Nowowiejski, poddany króla pruskiego, zostaje wcielony do pruskiego wojska jako członek orkiestry garnizonowej w Berlinie. I nagroda w konkursie kompozytorskim „Echa” we Lwowie za utwór chóralny Danae. Wyróżnienie w konkursie kompozytorskim Związku Kół Śpiewaczych w Wielkim Księstwie Poznańskim za utwór chóralny Zawsze i wszędzie. | 

|
1915Śmierć córki Wandy. Podejmuje starania o posadę w niemieckich i austriackich instytucjach muzycznych. | |
1917Na świat przychodzi syn – Kazimierz. Odbywa krótkie podróże artystyczne. | |
1918Powrót do czynnego życia muzycznego: daje kilka koncertów z repertuarem złożonym z dzieł własnych oraz utworów innych kompozytorów polskich. Koncerty bojkotowane są przez władze niemieckie, a występ Nowowiejskiego 2 lutego 1919 roku zostaje odebrany przez niemieckie środowisko artystyczne jako manifestacja propolska. Powstają liczne pieśni patriotyczne (m.in. Marsylianka Wielkopolska, Hymn do Bałtyku). | 

|
1919Narodziny syna Adama. Nawiązuje kontakty z Warmińskim Komitetem Plebiscytowym i rozwija akcję propagandową na rzecz przyłączenia południowego Powiśla, Warmii i Mazur do Polski. W latach 1919-1922 organizuje szereg koncertów w Polsce centralnej oraz na terenach objętych plebiscytem, na których występuje jako dyrygent i pianista. Z tego okresu pochodzi Hymn Warmiński. | 

|
Pod koniec roku wraz z rodziną udaje się do Polski, by po krótkim pobycie w Warszawie zamieszkać w Poznaniu. | 

|
192016 października w poznańskiej Państwowej Akademii i Szkole Muzycznej (przemianowanej na Konserwatorium Muzyczne) obejmuje kierownictwo Wydziału Muzyki Kościelnej, tworząc z ks. Wacławem Gieburowskim kształt organizacyjny i programowy tego wydziału. Początkowo wykłada harmonię, kontrapunkt, harmonizację chorału i instrumentację, a od 1923 roku jest wykładowcą w klasie organów. Jesienią zakłada Chór Narodowy, liczący ok. 500 osób. | 

|
1921-1923Organizuje w Poznaniu recitale organowe. Obejmuje stanowisko kierownika artystycznego chóru męskiego „Echo”, współpracuje z Towarzystwem Śpiewu „Harmonia” i chórem „Rota”. Jako organista akompaniuje Chórowi Katedralnemu, działa w Wielkopolskim Związku Kół Śpiewackich w jego komisjach artystycznych, w sądach konkursowych, prezydiach zlotów i zjazdów chóralnych. Związki z ruchem śpiewaczym znajdują odbicie w twórczości chóralnej kompozytora. Początkowo powstają opracowania pieśni patriotycznych i ludowych, później oryginalne kompozycje, m.in. Testament Bolesława Chrobrego, Missa Pro Pace, Kantata o bohaterze. I nagroda w konkursie kompozytorskim w Paryżu za Entrée Solennelle, Marche i Prélude. Narodziny syna Jana. |  |
192428 listopada prapremiera 3-aktowej opery Legenda Bałtyku w poznańskim Teatrze Wielkim. Opera zyskuje w Polsce ogromne powodzenie, staje się jednym z trzech dzieł, którym przyznano miano opery narodowej. I nagroda na konkursie z okazji dwudziestopięciolecia „Harmonii” w Poznaniu za madrygał ”Dwie wisienki”. | 

|
1925Wyróżnienie w jubileuszowym konkursie Towarzystwa Śpiewaczego „Lwowski Chór Akademicki” za madrygał „Jaś zakochany”. Wyróżnienie w konkursie z okazji pięciolecia chóru „Echo” w Poznaniu. |  |
1927Nowowiejski rezygnuje z pracy pedagogicznej w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu. Działalność kompozytorska i koncertowa są od tej chwili głównymi nurtami jego aktywności artystycznej. | 

|
Podejmuje stałą współpracę z Polskim Radiem. Tej instytucji pozostał wierny aż do ostatniej audycji w 1939 roku. |  |
1928Prapremiera baletu-opery Malowanki Ludowe w poznańskim Teatrze Wielkim. |  |
1929Prapremiera baletu Tatry (Leluja) w Teatrze Wielkim w Poznaniu (27 lutego). | 

|
Koncert organowy połączony z improwizacją w Pradze. Prawykonanie Ojczyzny, Psalmu 136 (Jeruzalem) przez chór złożony z ok. 20 tysięcy śpiewaków, pod batutą kompozytora, na stadionie w Poznaniu podczas I Wszechsłowiańskiego Zjazdu Śpiewaczego | 

|
1930Pozbawiony stałego dochodu, w celu podreperowania domowego budżetu, postanawia prowadzić prywatne kursy pedagogiczne. | |
1931Rośnie znaczenie artysty w Polsce, Nowowiejski cieszy się też powodzeniem i uznaniem poza granicami kraju. W sezonie 1931/1932 obejmuje stanowisko kapelmistrza miejskiej orkiestry symfonicznej w Poznaniu. | 

|
Koncerty kompozytorskie w Londynie. Wyróżnienie członkostwem honorowym The Organ Music Society w Londynie. |  |
1933W latach 1920-1933 powstają symfonie organowe. |  |
1934Pobyt i koncerty kompozytorskie w Paryżu. Utwory organowe Nowowiejskiego wchodzą do repertuaru wybitnych wirtuozów, m.in. Marcela Dupré. | 

|
1935Za zasługi w dziedzinie twórczości religijnej otrzymuje od papieża Piusa XI tytuł Szambelana Papieskiego (Cameriere d’Onore di Spada e Cappa). | 

|
Państwowa Nagroda Muzyczna w Warszawie jako uhonorowanie bogatej i wielokierunkowej aktywności muzycznej. II nagroda w warszawskim konkursie Polskiego Radia za cykl 5 Pieśni z Podbeskidzia Śląskiego. |  |
Powstają najważniejsze cykle pieśni, m.in. Róże dla Safo. | 

|
1936Szkice do Symfonii II i III na orkiestrę. (Symfonię III ukończy w 1940 roku w Krakowie.) Koncerty symfoniczne w Warszawie, Krakowie, Gdyni i Lwowie. Otrzymuje odznakę honorową Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych. Dwie równorzędne nagrody w konkursie kompozytorskim w Warszawie za Preludium i Chorał na organy solo. |  |
Lato spędza w Białowieży. Zauroczony pięknem puszczy komponuje Tekę Białowieską. |  |
Otrzymuje Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta (11 listopada). |  |
1937Premiera Legendy Bałtyku w Operze Warszawskiej. Koncerty organowe Nowowiejskiego spotykają się z dużym uznaniem krytyki i aplauzem publiczności. | 


|
1938Prawykonanie Symfonii II (Praca i rytm) na Festiwalu Muzyki w Poznaniu. Powstaje Koncert wiolonczelowy. Ostatnie za życia kompozytora wykonanie oratorium Quo vadis? (we Fryburgu w Szwajcarii). | |
1939Wiosną koncert w Rzymie. |  |
W listopadzie zabezpiecza manuskrypty; deponuje je w Bibliotece Raczyńskich w Poznaniu. Pisze Kantatę o bohaterze oraz Missa „Christus Spes mea”. Pobyt w szpitalu ss. Elżbietanek. | 
|
1940Na początku roku wyjeżdża z Poznania i do końca II wojny światowej mieszka w Krakowie. Powstają Obrazy słowiańskie, wiele pieśni solowych, nowa wersja Symfonii VIII na organy. |  |
1941Powstają ostatnie dzieła, m.in. Symfonia IV (Symfonia Pokoju) – kantata do słów Jana Kasprowicza i Koncert fortepianowy. Wylew krwi do mózgu połączony z prawostronnym paraliżem uniemożliwia kompozytorowi dalszą twórczość. |  |
1945W sierpniu wraca z Krakowa do Poznania. Odnawia kontakty, podejmuje starania o wykonania swoich dzieł. |  |
1946Feliks Nowowiejski umiera 18 stycznia. | 

|
22 stycznia zostaje pochowany w krypcie zasłużonych na wielkopolskiej Skałce, w kościele pw. św. Wojciecha. | 
|